When you’re at war with the devil sometimes you gotta dial up a demon
Het verhaal van Lawless.
10 jaar geleden kreeg Thia een ring van een Biker genaamd Bear met de belofte dat als er ooit iets was, dat ze bij hem terecht kon.
10 jaar later heeft ze niets meer behalve die ring en gaat ze naar hem op zoek.
Helaas klopt ze op de verkeerde deur en eindigt uiteindelijk mishandelt bij hem op de stoep.
Om zijn belofte aan haar te houden, moet hij alles riskeren.
Schrijfstijl:
Ik vind de schrijfstijl van T.M Frazier heel fijn. Ze schrijft vanuit beide karakters dus je kunt in hun hoofden kijken. Dit doet ze goed, want er is echt een verschil tussen Bears hoofdstukken en die van Thia. Je weet zonder te kijken wie je aan het volgen bent. T.M Frazier is een meester in het opbouwen van een verhaal om vervolgens een dikke knaller te geven. Daarbij laat ze je van totale criminelen houden tot je ze nooit meer wil laten gaan en zelf misschien wel een outlaw wil zijn of een Old lady wil worden.
“Baby, I’m sorry,” he said dropping his forehead to mine in a rare moment of vulnerability. His voice was rough and shaky. “Help me. Please. I don’t know what I’m doing here.”
“What are you trying to do?” I asked.
He raised up, just enough to look me in the eye. “I’m trying to love you.”
Wat vind ik van Lawless?
Dit is een losstaande serie van 2 delen, die verbonden is met de King serie en daarom erbij hoort. Toch kun je dit zonder deel 1 en 2 lezen omdat het over Bear gaat. Ja, je krijgt spoilers voor 1 en 2 dus het is logischer om ze eerst te lezen en dat heb ik ook gedaan.
Lawless begint langzaam. Het verhaal bouwt zich op en ik vind het echt heel erg mooi dat er ook flashbacks naar vroeger inzitten. Je leert Bear steeds beter kennen en vanuit zijn oogpunt zie je ook weer meer van King. Ook Preppy komt weer voorbij. Alle karakters van wie je hield in King en Tyrant. Thia is nieuw, maar je leert haar al snel begrijpen. Ik kon me helemaal voorstellen wat zij in Bear ziet. Het was zelfs makkelijker te snappen, dan met King aangezien die laatste best gesloten is. Bear is meer open.
Opnieuw werd het verhaal langzaam opgebouwd, maar er is sneller actie dan ik had verwacht. Daarna zwakt het weer even af om weer te eindigen met een boel actie. Ik vind dat T.M Frazier een geweldige manier heeft van het vertellen van Dark Romance verhalen en romantische verhalen van de criminelen in de wereld, want dat zijn ze eigenlijk.
Bear is een biker bij een MC die je doet laten denken aan Sons of Anarchy. Voor mensen die de serie niet hebben gezien: eigenlijk is de MC een legale manier van een naam geven aan een criminele organisatie die erachter ligt. Niks mannen die toevallig allemaal van motorrijden houden, maar mannen die moorden, mishandelen en stelen als bestaan. Het wereldje wordt geweldig omschreven en er wordt ook echt niet teruggehouden bij scenes waar dreiging of mishandeling in voorkomt. Het gebeurd zo en dus wordt het zo vertelt. Ik hou hiervan. Geen verheerlijking, maar de harde waarheid en toch op zo’n manier dat het prachtig is.
I’ve done it all and you look at me like I’m somehow a good person and it makes me want to tear my fucking hair out because it’s all a lie. The truth is that I’m not the good guy. I’m the fucking bad guy
Conclusie
Ik vond het weer geweldig, geweldadig en ik wil meer