Mijn Recensie:

“I cannot let the broken girl inside of me inhale all that I’ve become. I cannot revert back to another version of myself. I will not shatter, not again, in the wake of an emotional earthquake.”

Tahereh, wat heb je gedaan?

Juliette dacht dat ze had gewonnen. Ze nam sector 45 in een poep en een schet over. Werd benoemd tot Supreme leader en haar de liefde van haar leven aan haar zijde. Maar ze is nog altijd dat kleine meisje die iemand met één aanraking kan doden. En de hele wereld ligt aan haar voeten. Wie zal ze zijn als haar noodlot toeslaat? Is er en kans dat ze haar gave onder controle kan houden? Of is haar verlangen naar macht sterker dan ooit? Julliette doet er alles aan om haar nieuwe rol eigen te maken, terwijl haar gave steeds krachtiger, gevaarlijker en dodelijker is dan ooit.

“You’re a total catch.” “I know, right? I keep trying to tell people.”

Het eerste wat helemaal geweldig was dat we vanuit Warner en Juliette lezen. Holy shit Warner. Ja sorry jongens ik ben #teamWarner, maar dat even terzijde.

Juliette is ontzettend tegenstrijdig in dit boek en het begon me zelfs op bepaalde momenten te irriteren. Ik bedoel ze is nu eenmaal het angstige kippetje dat in de eerste drie boeken al aanwezig was. Het is gewoon iets wat bij haar karakter hoort. Maar wat merkbaar is, is hoe ze probeert anders te zijn. Ze heeft weinig levenservaring dat is een feit en hierdoor heeft ze veel gemist in het leven. Maar één ding dat overduidelijk is, is dat zij geen leider capaciteiten heeft.

Het tweede wat heel duidelijk naar voren kwam was de relatie tussen haar en Warner. Hoewel er echt heel leuke, goede en zielige scénes waren, werd ik echt moe van dat gedraai om elkaar heen. Mijn god, ik weet dat ze nog tieners zijn, maar kom op het zijn praktisch volwassen. Ze runner daar een fucking leger en doen mee aan een oorlog. Ik bedoel, really? Het halve boek ging over hoe ze elkaar meer wilden zien, voelen en horen. En wat doen ze? Juliette gaat naar bed. En Warner slaapt in zijn kantoor? Snap jij of snap jij het?

Maar nu. #TeamAdam of #TeamWarner. Adam is veranderd en ten goede. Vanaf deel 1 had ik al zoiets al, hmm wat moet ik met jou aan. In dit vierde deel is hij een stuk volwassener geworden en laat dit ook blijken door normale gespreken met mensen aan te gaan. Hij doet wat er gedaan moet worden.

Kenij is nog steeds Kenij.

Castle, zucht. Wat moet ik met hem aan? Hij is echt niet de persoon waar ik hem voor aan had gezien.

Echter komen er ook wat nieuwe karakters naar voren. Ik moet zeggen dat ik echte fan ben geworden van Nazeera. Eerst had ik zo mijn twijfels, maar ik word echt ontzettend blij van haar. Ze heeft schijt aan alles, doet waar ze zelf zin in heeft en zet Kenij met een bek vol tanden op zijn plek. Eindelijk eens iemand die hem aankan. Heeft die echt nodig.

Ik merkte met dit boek dat het een soort opstart was naar iets groters. Het midden is eigenlijk gissen naar dingen, maar het einde is een holy shit moment. Toen ik het boek dicht sloeg, omdat het uit was, was ik echt flabbergasted. En ik was echt pissig dat ik nu nog een heel jaar moet wachten tot het volgende boek. #perksofbeingareader

“Shit, man, if I didn’t know you were in a world of pain right now, I’d be filming this.”

Het boek heb ik uiteindelijk vier sterren gegeven.