Hoe en waarom ik schrijf aflevering 2
Pantser. Dat zou ik gaan vertellen.
Wat is een pantser?
Eigenlijk is het een NaNo term. Writing in the seat of your pants, without an outline. Oftewel: ik doe maar wat. Ik ga zitten en begin. Nou ja, dat is niet helemaal waar.
Wat is dan wel waar?
Ergens in mijn hoofd gaat een persoon leven. In het geval van deel 3 voor Structure was het Noah. Noah begon. Hoewel ik Daan als eerste de beste vriend van Mika had gemaakt en dat is hij nog steeds, was Noah erg aanwezig. Ook in mijn hoofd. Noah was degene die in het originele eerste deel de keus maakte voor mij en zei: Hey die Poppi he… dat is wel wat voor mij. Mariel… Ik ga haar versieren.
En ik zat te schrijven en dacht oh shit… Noah gaat wat met Poppi beginnen.
Tjah, zo gaat dat bij mij.. de pantser… want ik doe gewoon wat mijn vingers willen oftewel wat mijn karakters willen.
Soms is het vervelend… dan heb je iets in je hoofd en daarvoor moet je rechts… en dan gaan je karakters links en moet je met een omweg terug naar rechts… en het verhaal recht breien, met die gebeurtenis die zij hebben beslist.
Maar het is toch jouw verhaal? Jij maakt toch uit wat er gebeurd?
Ja en nee.
Ja, het is mijn verhaal en ik beslis. Maar doordat ik niks plan, gebeurd er van alles en eerlijk gezegd vind ik dat het leukste aan schrijven. En stiekem worden dat vaak ook mijn beste scenes.
De scene in Chaos waarin Mika en Lily op het vloerkleed liggen met de Fender en Mika steeds Beethovens vijfde symfonie speelt, was niet gepland. Het was niet eens gepland dat Lily mee naar binnen zou gaan. Dat deed ze gewoon en ik dacht.. hey wat moet ik nu?
En toen zei Mika, don’t worry… ik weet wel iets… en die ging allemaal dingetjes over zichzelf vertellen. Daarmee verraste hij zowel Lily als mij. En hopelijk ook jou als lezer. Uiteindelijk is dat mijn favoriete scene van Chaos geworden om twee redenen:
- Mika betekent net iets meer voor mij als Lily. Ik heb altijd meer met jongens. En dat was de eerste keer dat hij iets over zichzelf losliet. Waarbij we achter zijn masker mochten kijken. En ook voor mij. Want ik wist wel waarom hij al die dingen deed, want dat had ik immers zelf bedacht. Maar nu deed hij het zelf.
- Wanneer karakters zelf iets doen, zie ik het voor me als een soort film in mijn hoofd. (klinkt creepy dit). Wat betekent dat ik het stiekem een stuk makkelijker vind om details erin te schrijven als bewegingen van de hand, mond, en al die dingetjes. Vaak krijgt een scene hierdoor meer natuurlijke diepgang.
Dat zijn dus ook de scene’s waarin ik het minst hoef aan te passen in de edit. Omdat het natuurlijk op papier komt.
Nu weet je wat een pantser is en hoe ik daarmee omga.
De volgende keer een stukje over character development.