Gisteren had ik opnieuw een echo. Het was alweer de tweede keer na de 20-weken echo.
Deze keer was wel een beetje een avontuur zeg. Voor het eerst ging ik alleen.

Eigenwijs als ik was… ging ik met de trap naar boven. Hijgend als een paard stond ik voor de aanmeldbalie. Misschien had ik toch de lift moeten nemen… #eigenwijsisookwijs
Uiteindelijk kwam ik zonder kleerscheuren aan en werd mijn bloeddruk opgemeten. Die was prima, dus niks aan het handje.

Ik hoefde niet lang te wachten voor ik naar de gyneacoloog mocht. Jippie! Het is altijd maar afwachten hoelang hij uitloopt.
Er was niks bijzonders dus mocht ik meteen doorlopen naar het echo-apparaat.
Al snel werden de twee wuppies gevonden. Niet zo moeilijk natuurlijk met deze grootte.

Hier is meneertje. Niet super duidelijk, maar we hadden zo’n mooi plaatje voor mevrouw, dat meneer ook op de foto mocht. Links zie je zijn hoofd en dan rechts zijn romp met ribbetjes en als je heel goed kijkt, zie je een armpje.
Meneertje hierboven weegt momenteel 920 gram. Over drie weken zou hij rond de kilo moeten zitten, maar blijkbaar is Fred aan de grote kant. Inmiddels is hij gedraaid en ligt verkeerd om. Handige vent… Hoofd lekker tegen mama’s ribben en zijn benen tegen haar blaas. Vandaar dat ik steeds moet plassen…

Mevrouwtje is het zorgenkindje.

Fotogeniek kind wel. Ze lag er helemaal voor. Deze keer in de goede richting. Hoofd naar beneden en lekker stompen. Zij verklaart meteen de last van mijn rechterribben, want tjah… blijkbaar zitten haar voeten daar.
Maar mevrouw weegt niet bijna een kilo zoals haar broer, maar 690 gram.

In principe niet per se veel te licht. Wel veel verschil. Dus wordt ze in de gaten gehouden, want ze mag niet onder haar eigen curve door.

Nu maak ik mezelf niet zo druk, aangezien Marc geen dikke lange man is, maar een klein, dun ventje en mijn schoonmoeder bij de 3D echo al riep: Deze is net Marc. Zonder te weten wie het was of dat ze aan de kleine/dunne kant was.

Ik ben er dus nog steeds van overtuigd dat zij op papa lijkt en hij op zijn oom. Aangezien mijn broertje in de zwangerschap ook een groot deel aan de grote en zware kant was. Daarbij vond ik dat hij op de 3D echo inderdaad een beetje het mondje van mijn broertje had. Dus waarschijnlijk is er weinig aan de hand, maar wel fijn dat er op gelet wordt. In ieder geval maakt de gyneacoloog zich ook nog niet super veel zorgen.

Het avontuur… vergeet ik bijna…

Terwijl de gyneacoloog aan het kijken was naar George(ina), voel ik me opeens niet helemaal lekker worden. Dus ik meld heel droog: volgens mij zakt mijn suiker naar beneden.
Gyneacoloog: Ik denk dat je aorta verdrukt wordt. Als het echt niet gaat moet je het even zeggen.

*begint vlekken te zien* ‘Ik denk dat het echt niet goed gaat, nu.’

Ik moest dus accuut op mijn zij gaan liggen om mijn aorta ruimte te geven, zodat mijn bloed verder kon stromen naar mijn hoofd. Godzijdank gebeurde dat en konden we prima naar Fred kijken vanuit de zijligging, waardoor ik niet onnodig lang op de stoel hoefde te blijven liggen.
Met een bekertje water was ik er zo weer bovenop, maar het was even schrikken. Vooral voor de gyneacoloog, aangezien ik wel vaker heb dat mijn bloeddruk of suiker naar beneden zakt en weet hoe ik erop moet reageren. De gyneacoloog schrok vooral van mijn kleur. Ik word namelijk meteen zo wit als een lijk. Gelukkig kon ik al snel weer gaan zitten en vervolgens gaan staan en was het helemaal over.

Ben overigens wel met de lift naar beneden gegaan. 😉

Iemand van jullie dat ook wel eens gehad? Bij een dokter bijna van je graatje gaan?