Ik ben nu zo’n vier maanden de trotse mama van een tweeling en inmiddels heb ik al wat situatie’s met ze meegemaakt. De ene leuker dan de andere. Sommige een echte ergernis.
Inmiddels heb ik al wat mindere situaties meegemaakt en ik wilde met jullie delen wanneer het een ergernis is om een tweeling te hebben. Of in ieder geval: mijn ergermomentjes. Niet zo zeer aan de kinderen, maar soms ook gewoon aan de omgeving. De ergernissen staan overigens niet op volgorde.
Ergernis 1: De supermarkt of welke winkel dan ook.
Waar ik vroeger even snel naar de supermarkt ging om nog even wat te halen, is dat er tegenwoordig niet meer bij. Natuurlijk is dat nogal logisch met kinderen, want je moet je kinderwagen uitladen en je maxi-cosi’s erop klikken. Dat zijn dan ook niet mijn ergernissen. Nee, nee.
De ergernis is: Ik kan niet even snel door de supermarkt racen. Op elke hoek lijkt wel iemand te staan die even naar die schattige twee moet kijken en nog even wat commentaar moet leveren of opmerkingen (zie ergernis 2). De keren dat ik denk wel even binnen een paar minuutjes weer terug bij de auto te zijn, of binnen een half uur thuis, zijn zelden waar. Vaker dan niet ben ik stiekem twee keer zo lang kwijt. Dit bericht bekijken op Instagram
Ergernis 2: Opmerkingen van mensen
Breek me de bek niet open over opmerkingen. De ene is nog dommer dan de andere.
Een aantal voorbeelden en mijn gedachten erover:
- Is het een tweeling? (Nee, die andere zat ineens in mijn auto…)
- Is het eeneiïg? (Een jongen en een meisje kunnen niet eeneiïg zijn mensen!)
- Het zal wel zwaar zijn hè? (Wat verwacht je nu van me? Dat ik zeg: nee hoor, als ik dat vind, zet ik er een in de tuin.)
- Poeh, ik moet er niet aan denken. Knap hoor. (Nou, ik zou geen van beiden kwijt willen… en moet er dus wel aan denken.)
Waarom… Waarom krijg ik deze opmerkingen, terwijl andere mensen met baby’s gewoon hun winkelwagen langs sturen en helemaal niks horen?
Ergernis 3: De huisarts of waar dan ook in je eentje
Ik ga graag met mijn kinderen ergens naartoe, begrijp me niet verkeerd. Maar het is vreselijk vervelend als je in de wachtkamer van de huisarts zit voor kind 1 en je hebt ze allebei bij, dat ze allebei gaan huilen. En niet gewoon een beetje huilen… nee, keihard krijsen. Want hoe goochel je in godsnaam twee baby’s in je armen zonder een arm te breken (van het kind welteverstaan). Of wanneer je ze eindelijk allebei op schoot hebt gehesen en ze semistil hebt, een van de twee zichzelf en jou compleet onderkotst en je geen doekje bij de hand hebt (yes, that happened). Gelukkig zijn er wel eens mensen die willen helpen, maar het gebeurd ook best vaak dat ze alleen maar toekijken hoe je dit op gaat lossen.
Ergernis 4: Ik ben een bezienswaardigheid
Ik zweer het… ik ben een wandelende kermisattractie. Ik loop met mijn kinders in een kinderwagen naar het dorp en ik hoor het als ik langs het terras loop of gewoon iemand passeer:
- Ah wat schattig
- Kijk een jongen en een meisje
- oh, dat is een tweeling
- Dat ziet er leuk uit
Waarom moeten die opmerkingen erachteraan. Laat mij lekker door het dorp wandelen als ieder normaal iemand. Dit bericht bekijken op Instagram
Ik snap heus wel dat het leuk is om een tweeling te zien, maar soms denk ik echt: zeg maar gewoon niets, dat is beter. Op sommige dagen kan ik het best handelen, maar soms heb je gewoon een rotdag en dan gebeuren ook nog zulke dingen. Daar zit je dan helemaal niet op te wachten.
Heb jij wel eens een situatie of ergernis waarvan je echt wilde dat dat niet steeds gebeurde?
