Schrijfstijl
T.L. heeft een hele specifieke schrijfstijl. Ze schrijft vanuit beide personages. Rose en Black. Soms mis ik wat emotie in haar zinnen. Het is vooral met gevoel en beweging geschreven. De schrijfstijl heeft iets intrigerends en houd je wel geboeid in het verhaal. T.L. weet je zo mee te sleuren dat je de karakters beter wilt leren kennen en wilt weten hoe dit afloopt. Het is heel apart.
Everything is black.
Black as my soul.
Black like they call me.
Wat vind ik van Black?
De hele sfeer was heel intrigerend. Het straalt donker uit. Ik weet niet. Het is een bepaald gevoel dat T.L. op papier weet te brengen. Black is een intrigerende jongen die veel heeft meegemaakt en vooral op zichzelf is. Hij is een soort huurmoordenaar. Hij beweert zelf dat zijn ziel zwart is, maar eerlijk gezegd geloof ik dat niet.
Rose is het meisje waar hij als kind verliefd op werd. Jaren later loopt hij haar weer tegen het lijf. Vroeger was ze een vrolijk en licht meisje dat hem uit zijn slechte buien trok. Nu vindt hij haar met een naald in haar arm en onder het bloed. Ze is gebroken en het maakt hem niet uit.
Langzaam zie je de karakters weer naar elkaar toe groeien. Er wordt weinig gesproken en emoties blijven begraven. Het is vooral beweging en gevoel wat je leest en op een of andere manier past dat bij dit boek. Het houd je gevangen in het verhaal. En dat einde… Dat is fucking kut.
Black surrounds me, Rose. If you’re with me, near me, black will surround you, too. Then it will drown you. Taking everything you are with it.
Conclusie
Zwart…
Meer van T.L. Smith vind je hier!
Kopen op Amazon (gratis) | Kobo (gratis)
{:}{:en}Writing Style
T.L. has a very specific writing style which you love or hate. Hate Sober is written from the perspective of Everly and little bits from Gunner, which gives us now a bit of insight in his head. Sometimes I miss emotion in her sentences. The style is mostly feeling and movement. The style kept me intrigued in the story and I wanted to know more about the characters. It was really weird.
Everything is black.
Black as my soul.
Black like they call me.
My review on Black
The whole mood of the book was intriguing. It gives of a vibe of darkness. I can’t really explain it. It’s a feeling T.L. knows how to capture on paper. Black is an intriguing guy who’s been through a lot and keeps mostly to himself. He’s a hitman. He himself claims his soul is black. But frankly I don’t believe that.
Rose is the girl he fell in love with as a kid. Years later he finds her again. She used to be a light and sparkly girl who got him out of his moods. Now he finds her with a syringe in her arm and blood all over. She is broken, but he doesn’t mind.
The characters grow towards each other very slowly. There isn’t a whole lot of talking and emotions keep barried. It’s mostly movement and feeling but in some way it’s true to the book. It keeps you captive in the story. And the ending…it’s brutal.
Black surrounds me, Rose. If you’re with me, near me, black will surround you, too. Then it will drown you. Taking everything you are with it.
Conclusion
It’s … Black
More reviews of T.L. Smith here!
Buy on Amazon for free
{:}