Mijn recensie van Reaper:

Damaged souls have their own beauty. A dark, terrifying beauty. The same type of beauty I recognize in Ronan.

Het verhaal van Reaper:

Sascha is verzeild geraakt in de maffia wereld. Haar moeder ligt op sterven en ze heeft zichzelf beloofd om eruit te stappen als zij overlijdt. Ze vraagt aan Lachlan of dit gaat lukken.
Ondertussen is Ronan verliefd op haar. Hij zou alles voor haar doen. Echt, letterlijk alles. Hij houdt haar in de gaten als een stalker, maar hij verdient haar niet. Hij heeft een donker verleden wat hem in de weg zit.
Het probleem is dat ze samen een geheim delen en als dat geheim aan het licht komt…

Schrijfstijl:

Nadat ik verrast werd door Crow, ben ik verder gegaan met lezen. Ik wilde meer weten van A. Zavarelli en haar schrijfstijl. Het zit goed in elkaar en het is beeldend. Je ziet het voor je, krijgt een beeld, voelt emoties en het komt over alsof er echt over na is gedacht en er research is gedaan. Heel erg fijn. Ik ben zeer te spreken.

I’ve seen him kill. I’ve tasted his rage too. Tasted it so fiercely that some of it spilled over onto me, tainting me with the mark of the animal that lives inside of him. I crave that animal. I crave everything about this man with his perfect suits and his complete lack of human emotions. Maybe, just maybe, I envy him too. 
What it must be like not to feel anything. Anything at all. 
I want that for myself.

Wat vind ik van Reaper:

Jezus. Deze man heeft inderdaad een flink verleden en het is zo ontzettend goed beschreven. Ik wil Ronan aaien, vasthouden en hele andere vieze dingen met hem doen. Dit boek vond ik beter dan deel 1. Waarschijnlijk omdat beide karakters meer bagage hebben en ik hou van bagage. Opnieuw werd ik helemaal de wereld ingesleurd van de maffia en opnieuw vind ik het goed in elkaar zitten. Het voelt alsof het echt is, alsof er research is gedaan en niet zomaar wat uit een schrijversduim is gezogen. Je wordt meegenomen in de vieze dingen en dat bedoel ik dubbelzinnig, want Ronan is de reaper, de martelaar. En er zit een scène in die erg duidelijk maakt dat hij dit doet. Maar het is zo goed gedaan, je wilt dat hij diegene pijn doet.

Ik vind het lastig om veel meer te zeggen. Dit omdat ik het een goed verhaal vind en ik bang ben om spoilers te geven. Dat is wel het laatste wat ik wil. Je moet het boek gewoon gaan lezen.

He’s like a trip wire, rigged to detonate a category five hurricane of emotions inside of me.

Conclusie :

Dit boek zit voor altijd in mijn hart en ik hoop echt dat jij dit ook gaat doen, want deze man verdient dat.